lâfz ~ لفظ ::: (a. i. c. : elfâz) : söz. [manâlı olursa "kelime", mânâsı, edatlarda olduğu gibi, başkalarıyla meydana gelirse "harf" kısmına ayrılır]

lâfz-ı küllî ::: mant. mânâsı herkesçe müşterek olmayan lâfız, "zeyd" gibi.

lâfz-ı küllî ::: mant. mânâsı herkesçe müşterek olan lâfız : "insan" gibi.

lâfz-ı muhtemel ::: huk. iki veya daha ziyâde mânâya hamli mümkün bulunan sözdür ki, hangisinin kasdolunduğu mücerret rey ile değil deliller, karineler ile tâyin olunur.

lâfz-ı müfesser ::: huk. tahsis ve te'vîle ihtimal bırakmayacak derecede açık olan sözdür ki, onunla amel vacip olur.

lâfz-ı müşterek ::: huk. birçok müsemmâsı bulunan lâfızdır ki, hangi mânâ kasdolunduğu taayyün etmediği surette mânâsız addolunur, onunla amel olunmaz.

lâfzı zahir ::: huk. teemmül ve tefekküre muhtaç olmaksızın dinleyenin derhal mânâsını anladığı sözdür ki, bunun zıddına "hafi" denir.

lâfz-ı mürekkeb ::: mant. cüzülerinden biri; mânâsının cüzü'lerinden birine delâlet eden lâfız.

lâfz-ı vâhid ::: tek söz.