mûcib, mucibe ~ موجب ، موجبه ::: (a. s. vücûb'dan) : 1) îcâbeden, lâzımgelen, gereken gerektiren. 2) i. sebep, vesile. Bilâ-mûcib : sebepsiz, hiç yoktan. Esbâb-ı mucibe : gerektiren sebepler, gerekçe. Kazıyye-i mucibe : mant. olumlu önerme.

mûcib-i tahallî ::: süslenme sebebi.

mûcib-i tahrîr-i tereke ::: huk. [eskiden] mirasçılar arasında gaip, merkut, sagir bulunduğu veyahut mirasçılardan biri tarafından talep vuku bulduğu takdirde şer'iye mahkemesi marifetiyle yazılması îcâbeden tereke.

mûcib-i teyakkuz ::: uyanıklığı icâbettiren.