tenâfür ~ تنافر ::: (a. i. nefret'den) : 1) birbirinden nefret etme, birbirinden ürküp kaçma. 2) ed. kulağa hoş gelmiyen hece veya kelimelerin bir arada bulunması.

tenâfür-i hurûf ::: ed. kulağa hoş gelmiyen harflerin bir arada bulunması. [Meselâ Nâbî'nin : "letafet kat kat olmuş arızında nesterenlenmiş" -mıs-raındaki "nesterenlenmiş" kelimesi gibi]

tenâfür-i kelimât ::: ed. kulağa hoş gelmiyen kelimelerin bir arada bulunması. [Meselâ Amidli Hâ-mi'nin "ey andelîb; o gül uyumuşmuş ses istemez" mısraındaki "uyumuşmuş" kelimesi gibi]