tevcih ~ توجيه ::: (a. vech'den. c. : tevcîhât) : 1) çevirme, yöneltme, döndürme. 2) söz atma, bakma [bir kimseye-] 3) mânâ verme, yorumlama, (bkz. : tefsîr, te'vîl). 4) rütbe, mevki verme. 5) ed. iki mânâya gelebilen ve mânâca birbirinin zıddı olan kelime kullanma. Meselâ : "âb-ı hayvandır efendim artığın" mısrâındaki âb-ı hayvan, hem âb-ı hayât, hem de hayvan suyu mânâsını ifâde ettiğinden mısra'ın mânâsı : "efendim senin artığın hayvan suyudur; yânî sen hayvansın senden artan su da hayvanın içtiği bir sudur" demek olur.