emân ~ امان ::: (a. i.) : 1) eminlik, korkusuzluk. 2) yardım isteme, aman dileme. 3) şikâyet. 4) rica.

emân bi-l-kinâye ::: huk. emânı, karine ile anlatan bir tâbir veya bir işaret ile verilen eman. ["geliniz!" denilmesi gibi].

emân bi-l-kitâbe ::: huk. harb edenlere yazılı eman gönderilmek suretiyle verilen emandır ki, sözle verilen emen gibidir.

emân-ı âmm ::: huk. bütün harbeden düşmana verilen genel bir emandır ki, bu bir "müsâlaha" demektir.

emân-ı hâss ::: huk. yetkili bir ferdin düşmandan bir veya birçok şahsa vermiş olduğu emandır ki, buna riâyet olunur.

emân-ı muvakkat ::: huk. muayyen bir zamana kadar verilen emandır ki, o müddetin nihayet bulmasiyle sona erer.

emân-ı müebbed ::: huk. sulh yapma, [iki tarafın birbirine karşı harb etmemek üzere silâh bırakmaları ile olur].

emân-ı sarih ::: huk. "sana eman verdim" ve "siz eminsiniz" ve "size bir zarar yoktur" gibi bir tâbirle verilen eman.