"); fena' ~ فناء ::: (a. i.) : 1) yek olma, yokluk, geçip gitme ["bulmak" fiili ile kullanılır], "beka" nın zıddı, [tasavvufta maddî varlıktan sıyrılıp hakka ulaşma)]. 2) s. kötü, iyi olmıyan, uygunsuz [olan] : fena şey; fena adam fena söz.

fenâ-fi-l aşk tas. ::: aşk içinde yok olma.

fena fi-llah ::: tas. Allah'ın varlığı içinde yok olma.

fenâ-fi-l-pîr ::: tas. bütün varlığını pîrin manevî şahsiyetinde yok etme.

fenâ-fi-r-resûl ::: tas. bütün varlığını Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in manevî şahsiyetinde yok etme.