"); velâ ~ ولا ::: (a. i.) : 1) yakınlık, sahiplik. 2) efendisinin, azat ettiği köle ve cariyesi ile olan münâsebeti ve onlar üzerindeki hakkı.

velâ-yi atâka ::: huk. [eskiden] ınevlâ ile memlûkü arasında azat neticesi olarak vücûda gelen bir velâ'dan, bir tenâsurdan ibarettir ki, azâdedilen bir cinayet îka ettiği takdirde diyetini mevlâsı verir. Vefat edip de derecesi mukaddem vâris bırakmadığı takdirde mirasına mevlâsı nail olur.

velâ-yi mevkuf ::: huk. [eskiden] mu'tıkı taayyün etmiyen memlûk hakkındaki velâ'dır. [meselâ : bir kimse satın aldığı bir kölenin evvelki mevlâsı tarafından azledilmiş olduğunu iddia ve ikrar, mevlâ ise inkâr eylese vâki olan ikrara binâen köle azâd olursa da velâsı bu iki mevlâdan hiç birine âit olmayıp mevkuf bulunur]

velâ-yi müvâlât ::: huk. [eskiden] nesebi meçhul olan bir şahsın şeraiti dâhilinde başkasiyle akdetmiş olduğu bir velâ'dan bir tenâsur rabıtasından ibarettir, [nesebi malum olmıyan bir şahıs bir kimseye : "sen benim velâ'msın, ben bir cinayet işlersem diyetini sen verirsin, vefat ettiğimde de vârisim olursun!" dese, o kimse de bunu kabul etse aralarında müvâlât mün'akit olur]

velâ-yi nafiz ::: huk. [eskiden] mu'tıkı ma'lûm olan memlûk hakkındaki velâ.

velâ-yi ni'met ::: huk. [eskiden] , (bkz. : velâ-yi atâka).